Vampieren bestaan niet

Als Lisa en Marieke een nieuwe buurman krijgen, hebben ze het gevoel dat er iets niet klopt. Hij komt alleen naar buiten als het donker is, drinkt vreemde, rode drankjes en krijgt mysterieuze bezoekers. Zou de buurman een vampier zijn?

Het verhaal

“Marieke, ben je daar? Over.” 

Geen antwoord.

“Hallo, Marieke? Over.” 

Er kwam alleen geruis uit de walkietalkie. Waar was ze? 

“Marieke! Over.” Eindelijk klonk Mariekes hijgende stem uit het apparaatje.

“Ik ben er!” 

“Je moet ‘over’ zeggen.”

“Oh ja. Over.”

“Waar was je nou? Over.”

“Sorry, ik zat op de wc. Ik ben meteen terug gerend. Wat heb ik gemist?” Lisa zei niks terug.

“Oh eh… over!”

“Hij zit er weer. Over.”

“In de achtertuin? Over.”

“Ja! Kom snel hierheen. Over.”

“Is goed, ik kom eraan! Over.”

“Ga wel voorlangs, anders ziet hij je misschien. Over.”

Lisa legde de walkietalkie op haar bureau en rende de trap af naar de voordeur. Marieke kwam er al aanlopen. Samen renden ze de trap op naar Lisa’s slaapkamer. Vanuit haar raam konden ze de achtertuin van de mysterieuze buurman goed in de gaten houden. Ze gingen naast elkaar voor het raam staan en gluurden tussen de gordijnen door. 

De buurman woonde sinds een paar maanden in het huis dat tussen die van Lisa en Marieke in stond en in al die tijd hadden ze hem geen enkele keer buiten gezien. Ook had hij altijd de gordijnen dicht. Lisa’s moeder zei dat hij gewoon erg op zichzelf was, maar de meisjes hadden het gevoel dat er iets niet klopte. Al konden ze niet precies zeggen wat dat dan was. 

Vorige maand was Lisa er bij toeval achter gekomen dat de buurman toch wel eens naar buiten kwam, maar alleen als het helemaal donker was. Ze kon die nacht niet slapen en keek uit verveling uit haar raam naar buiten. Ze zag de buurman op een stoel in zijn verder lege achtertuin zitten. Hij zat met zijn rug naar haar toe, dus ze kon hem eens goed bekijken. Hij was heel lang en mager en droeg alleen maar zwarte kleding. Samen met zijn zwarte haar legde dat extra nadruk op zijn bleke huid. Hij had zijn lange, smalle vingers om een rond glas gevouwen, waar hij af en toe een slokje uit nam. Het drankje had een vreemde, donkerrode kleur. Eerst dacht Lisa dat het wijn was, maar toen ze wat beter keek zag ze dat het veel dikker was.

Vanaf dat moment spiedde ze elke avond voordat ze op bed ging even tussen de gordijnen door. De buurman kwam elke avond naar buiten en zat dan een tijdje in zijn tuin. Hij had altijd een glas met de rode vloeistof in zijn hand dat hij langzaam leeg dronk. Des te langer Lisa en Marieke erover nadachten, des te meer ze ervan overtuigd raakten dat er iets duisters aan de hand was. Want waarom kwam hij nooit overdag naar buiten? Waarom hield hij altijd zijn gordijnen dicht? En wat was het donkerrood drankje dat hij elke dag dronk? Toen het Marieke op begon te vallen dat de buurman wel eens bezoek kreeg, vaak jonge vrouwen die met z’n tweeën waren of een jongen in z’n eentje, maar dat ze het bezoek nooit meer naar buiten zag komen, was er maar één conclusie die ze konden trekken.

“Vampier”, had Marieke met trillende stem gefluisterd.

“Dat moet wel”, had Lisa geknikt. 

Een week geleden had Marieke walkietalkies gevonden op zolder, die ze nu gebruikten om de buurman in de gaten te houden. Ze waren er beiden volledig van overtuigd dat hij een vampier was en waarschuwden hun ouders. Maar die waren minder overtuigd en hadden vooral hartelijk gelachen om hun verhaal. Mariekes vader had gegrinnikt en zei alleen maar: “Wat heerlijk dat kinderen zo’n rijke fantasie hebben.” En daarmee was het gesprek wel voorbij. Wat ze nodig hadden was bewijs. Dan moesten hun ouders hen wel geloven. Maar hoe?

Een tijdlang zaten de meisjes te kijken hoe de buurman voor zich uit staarde en zijn drankje langzaam opdronk. Toen het op was, stond hij op en draaide zich om. Klaar om weer naar binnen te gaan. Maar plotseling keek hij op en zag hij Lisa en Marieke naar hem staren. Hij hief zijn lege glas omhoog bij wijze van groet en glimlachte. In het bleke maanlicht leek het meer een griezelige grijns. Zo snel ze kon schoof Lisa het gordijn dicht en trok ze Marieke naar de grond. Met kloppende harten lieten ze zich naast elkaar op de vloer vallen.

Ze wisten niet hoe lang ze op de grond hadden gelegen, maar na wat wel een uur leek, fluisterde Marieke dat ze niet terug naar huis durfde. Lisa vroeg aan haar ouders of Marieke mocht blijven slapen en na een snel telefoontje naar Mariekes ouders was alles geregeld. Ze bleef bij Lisa slapen. 

De volgende ochtend gingen ze samen naar school. Ze hadden afgesproken dat ze het bespieden van de buurman even zouden laten, zodat hij hen niet weer zou betrappen. Twee dagen lang gebeurde er niks, tot ze op de derde dag ‘s avonds terug naar huis fietsten van basketbaltraining. Ze bleven nog even op de stoep voor het huis van de buurman staan, voordat ze naar hun eigen huis gingen. 

“Zag je hoe ver Anna de bal naast de basket gooide?”

“Ze zit al twee jaar op basketbal! Hoe kan ze nu nog zo slecht zijn?” De meisjes lachten. Opeens kwam er een donker gestalte achter hen staan.

“Goedenavond, meiden”, zei een fluweelzachte stem. Marieke gilde en Lisa liet bijna haar fiets vallen van schrik. Het was de buurman. Hij was zoals altijd volledig in het zwart gekleed en zijn donkere haar had hij strak achterover gekamd. Hij was zo lang dat hij ver boven de meisjes uit torende. Hij stond zo stil als een standbeeld en grinnikte.

“Jullie zijn toch niet bang voor me?” Lisa en Marieke deden onwillekeurig een stapje achteruit en keken elkaar aan.

“Eh… nee, hoor”, zei Lisa snel. Het was niet erg overtuigend en de buurman glimlachte lichtjes. 

“Ik heb jullie wel zien kijken vanuit het slaapkamerraam. Jullie houden me in de gaten.” Marieke zag lijkbleek en keek met grote ogen naar de buurman.

“Ik denk…” zei hij heel langzaam met zijn fluwelen stem, “dat jullie misschien wel een paar vragen voor mij hebben.”

“Wat bedoelt u?” vroeg Lisa voorzichtig.

“Jullie staren al een maand elke avond naar me als ik in de tuin zit. Dat doe je alleen als je iets probeert te ontdekken.” Marieke voelde zich betrapt en kreeg rode wangen. Ze staarde ongemakkelijk naar de grond, maar Lisa keek de buurman uitdagend aan.

“Nou, in dat geval… Wat is dat voor drankje dat u elke avond drinkt?” 

“Lisa!” zei Marieke geschrokken. Maar de buurman grinnikte weer. Nu hij zich blijkbaar niet beledigd voelde, durfde Lisa verder te vragen.

“Waarom komt u alleen buiten als het donker is? Waarom komt het bezoek dat u ontvangt nooit meer naar buiten?” De buurman fronste zijn wenkbrauwen en keek Lisa onderzoekend aan. 

“Oh, wacht eens even…” zei hij met een geamuseerde twinkeling zijn ogen. Hij deed een paar stappen richting zijn huis en keek over zijn schouder. “Jullie denken natuurlijk dat ik een vampier ben.” Lisa en Marieke stonden met hun mond vol tanden.

“Nou eh…” begon Lisa. De buurman gniffelde terwijl hij naar zijn voordeur liep. Hij stak de sleutel in het slot en draaide zich om. 

“Geen zorgen, meiden, dat heb ik wel vaker gehoord. Het zal wel aan mijn zwarte kleding liggen. Ik ben nou eenmaal dol op zwart. Maar jullie mogen wel even binnen kijken als jullie willen.” Hij duwde tegen de deur, die met een zacht piepje openging. Hij zag de meisjes twijfelen. 

“Er is niks geks te zien, dat beloof ik.” Hij hield de deur uitnodigend voor hen open en keek ze met een vriendelijke blik aan. Lisa deed een stap naar voren, maar Marieke hield haar tegen.

“Je wilt toch niet echt naar binnen?” siste ze zacht, zodat de buurman het niet hoorde.

“We willen toch bewijs vinden? Plus, wat kan er nou gebeuren? We wonen hiernaast, dus we zijn meteen weer thuis als we weg willen.”

“Misschien doet hij de deur wel op slot!” Alsof de buurman haar gehoord had, zei hij: “Ik laat de voordeur open staan terwijl jullie binnen zijn.” Marieke keek hem met angstige ogen aan, maar Lisa was vastbesloten om naar binnen te gaan.

“Dit is onze enige kans”, fluisterde ze. Ze liep naar de voordeur en ging naar binnen. Marieke wilde Lisa niet alleen laten met de buurman en ging achter haar aan. De buurman glimlachte tevreden en liep achter hen aan naar binnen. Hij hield zich aan zijn belofte en liet de voordeur op een kier open staan.  

Het was het normaalste huis dat ze ooit hadden gezien. In de woonkamer stond een zwarte leren bank die duidelijk veel was gebruikt en een glazen salontafel waar een paar boeken op lagen. Detectives zo te zien. Ook lag er een Xbox-controller. Tegenover de bank stond een enorme tv op een zwarte tv-kast, die uitpuilde van de Xbox games. Ernaast stond nog een kast die ook vol stond met games. 

“Wauw”, zei Marieke zacht. Ze hield ook van gamen en had nog nooit zo’n grote collectie gezien. 

“Je mag wel een keer wat lenen”, knipoogde de buurman. Marieke knikte blozend. Intussen liep Lisa naar de keuken. Daar stond een ronde houten eettafel met vier bijpassende stoelen. Op de tafel lagen nog meer detective-boeken, tijdschriften over geschiedenis en ongeopende rekeningen. Toen ze naar het aanrecht keek, zag ze een paar gebruikte glazen staan. In elk glas lag nog een rood bodempje van het drankje dat erin had gezeten. De buurman zag haar kijken en trok de deur van de koelkast open. Hij haalde er een pak uit. 

“Tomatensap”, zei hij, wijzend op het pak. “Een beetje een vreemde keuze, ik weet het, maar ik kan het niet helpen. Ik ben er nu eenmaal dol op.” Lisa lachte opgelucht. 

De meisjes mochten zelfs nog even boven kijken, maar ook de slaapkamers en de badkamer zagen er doodnormaal uit. 

“Ik heb een zonneallergie”, zei de buurman plotseling toen ze de trap af liepen. “Daarom slaap ik overdag en leef ik ‘s avonds en ‘s nachts. Het is gewoon makkelijker op die manier.” Een paar minuten later stonden ze weer bij de voordeur.

“En wat betreft het bezoek dat ik af en toe ontvang… Ik kan je verzekeren dat die gewoon weer naar buiten komen, al zal dat meestal midden in de nacht zijn.” Lisa en Marieke keken elkaar aan. Dat verklaarde het.

“Tevreden?” vroeg de buurman. De meisjes knikten verlegen. 

“Het spijt me dat we dachten dat u een vampier was”, zei Lisa ongemakkelijk. Ze voelde zich toch een beetje schuldig.

“Ik kan je verzekeren, meisje”, zei de buurman toen hij de deur voor haar en Marieke open hield, “…vampieren bestaat niet.” Hij gaf Lisa een samenzweerderige knipoog.

——————————

Een paar nachten later kon Lisa niet slapen. Het was volle maan en het felle licht scheen door haar dunne gordijnen. Ze bleef maar woelen, maar het had geen zin. Ze zuchtte en stapte uit bed. Ze ging voor het raam zitten, schoof het gordijn opzij en staarde naar de lucht. Het was vervelend dat ze niet kon slapen, maar de maan en de sterren schenen wel erg mooi vannacht. 

Na een tijdje zag ze de buurman naar buiten komen met een glas in zijn hand, zoals gewoonlijk. Toen hij opkeek en haar voor haar raam zag zitten, zwaaide ze naar hem. Hij zwaaide terug en nam een slok van zijn drankje. Er liepen twee rode druppels uit zijn mondhoeken over zijn kin. Hij haalde een zwart kanten zakdoek uit zijn borstzak en veegde het weg. Terwijl hij zijn zakdoek weer wegstopte, lachte hij breeduit naar Lisa. Haar adem stokte in haar keel.

Het maanlicht scheen op zijn parelwitte tanden en verlichte zijn lange, scherpe hoektanden.

 

Verder lezen? Bekijk alle griezelverhalen of verhalen vanaf 10 jaar.