De heksentest

In de nacht voor haar twaalfde verjaardag krijgt Lola de schrik van haar leven als haar kat plotseling tegen haar begint te praten. En dan vertelt hij haar ook nog eens dat ze een heks is! Als er een heksenhoed op haar hoofd verschijnt en haar neus in een haakneus verandert, moet Lola het wel geloven. Maar dat is nog maar het begin, want ze moet eerst de heksentest nog doorstaan…

Het verhaal

De nacht voor haar twaalfde verjaardag kon Lola maar niet in slaap komen. Ze keek voor de honderdste keer naar de grote rode cijfers op haar wekker. Half twaalf was het al. Ze draaide zich nog een keer om en keek jaloers naar haar kat Jinx, die rustig lag te slapen op het voeteneinde van haar bed. Zijn glanzende vacht ging langzaam op en neer bij elke ademhaling. Lola kon wel vaker niet slapen als ze bijna jarig was, maar deze keer was het anders. Er klopte iets niet. Ze voelde het aan alles. Maar wat er dan precies zo anders was kon ze ook niet zeggen.

Tegen kwart voor twaalf kreeg Lola opeens ontzettende jeuk aan haar neus. Hoe ze ook krabde, het hield niet op en werd alleen maar erger. Even later begon ook haar hoofd te kriebelen, alsof er allemaal kleine beestjes in haar haar zaten. Lola sprong paniekerig uit bed en keek in de spiegel, maar daar kon ze niks ontdekken. Alles zag er doodnormaal uit. Toen weer even later ook haar tenen begonnen te jeuken, alsof iemand met een kietelveer haar voeten kriebelde, hield ze het niet meer uit. Ze sprong op en neer, rolde over de grond, slaakte kleine gilletjes en stopte zelfs haar hoofd onder de kraan. Niets hielp!

Precies toen het twaalf uur werd, hield het gejeuk en gekriebel abrupt op. Hoe kon dat nou? Lola stond hijgend in het midden van haar kamer. Was dit nou echt gebeurd of had ze gewoon gedroomd? Ze zag dat Jinx inmiddels ook wakker was en nieuwsgierig naar haar zat te kijken. 

“Wat was dat?” mompelde Lola verward. 

“Het wordt nog erger, let maar op”, zei Jinx. Lola maakte een sprongetje van schrik. Ze staarde ongelovig naar haar kat, die zich even uitgebreid uitrekte voordat hij van het bed sprong. Dit kon niet echt zijn. Katten konden niet praten!

“Ja, ja, ik weet het”, zei Jinx verveeld, “een pratende kat, heel bijzonder.” Hij veranderde zijn stem in een perfecte imitatie van die van Lola: “Katten kunnen niet praten! Is het een droom? Word ik gek? Aaaah!” Lola zweeg en staarde verbijsterd naar haar kat. 

“Laat ik het je meteen maar vertellen”, ging Jinx verder in zijn eigen stem. “Je bent niet gek, je droomt niet. Dit gebeurt allemaal echt. Het zit namelijk zo… Je bent een heks.” Hij keek Lola verwachtingsvol aan. Ze knipperde met haar ogen.

“Een… heks?”, was alles wat ze kon zeggen. 

“Ja, zo eentje met magische krachten, je weet wel. Nou ja, nadat je de heksentest met succes hebt afgerond natuurlijk”, zei Jinx alsof dat de normaalste zaak van de wereld was. 

“Aha”, zei Lola. Ze stond nog steeds bewegingloos naar Jinx te staren. Hij keek haar onderzoekend aan.

“Je gelooft me niet”, zei hij met een zucht. 

“Nou”, zei Lola onzeker, “als ik een heks was en magische krachten had, dan zou ik dat wel eerder hebben gemerkt toch? Ik heb zo vaak geprobeerd te toveren toen ik klein was, maar er gebeurde niks.”

“Oh ja, ik weet nog wel dat je een tijdje met die toverstok hebt lopen zwaaien. Dat zag er echt niet uit!” Jinx lachte. Lola keek hem boos aan.

“Maar dat was vroeger en nu ben je twaalf!” ging Jinx verder. “En dat is wanneer je heksenkrachten actief worden. Gefeliciteerd met je verjaardag trouwens.” Jinx sprong op Lolas bureaustoel en nestelde zich op de zitting. 

“Je hebt dan misschien wel toverkrachten, maar je moet nog steeds de heksentest volbrengen om een volwaardige heks te worden”, zei Jinx plechtig. “Voor het einde van de nacht moet je drie taken volbrengen.” Hij nam Lola van top tot teen op. “Je kunt beter even gaan zitten”, zei hij toen. 

“Waarom?” vroeg Lola achterdochtig. Terwijl ze dat zei kwam de jeuk in haar tenen op volle kracht terug. Lola slaakte een gil en viel van schrik op de grond toen haar voeten opeens van vorm begonnen te veranderen. 

“Daarom”, zei Jinx geamuseerd. Lola staarde met angstige ogen naar haar voeten, die steeds langer werden en van kleur veranderden. Eerst roze, toen rood en daarna paars. De uiteinden van haar voeten werden langer en langer en begonnen omhoog te krullen. Toen het eindelijk stopte bestudeerde Lola verbijsterd het resultaat. Ze had opeens paars gestreepte schoenen aan die eindigden in een grote krul. Hoe ze ook trok en sjorde, de schoenen gingen niet meer uit. Het was alsof ze waren samengesmolten met haar voeten. Lang kon Lola er niet bij stilstaan, want meteen daarna begon haar haar te jeuken en kriebelen. Het voelde alsof haar hoofd steeds verder werd uitgerekt in een grote punt. Ze sprong geschrokken op en rende naar de spiegel. Ze zag nog net hoe er een zwarte heksenhoed uit haar hoofd groeide. Ze trok en trok, maar ook de hoed kreeg ze niet af, wat ze ook probeerde.

“Wat gebeurt er?!” riep Lola in paniek. 

“Het is bijna voorbij”, zei Jinx. Lola greep naar haar neus. Ook die begon weer te kriebelen. Ze staarde naar haar spiegelbeeld en zag met afschuw haar kleine neus in een brede haakneus veranderen met een grote heksenwrat erop. Er staken zelfs een paar haartjes uit de wrat, net als in de films en boeken die Lola zo graag keek en las. 

“Oh nee, niet de neus!” riep Lola terwijl de tranen in haar ogen sprongen. “Zo kan ik toch niet op school komen? En mijn verjaardag dan?”

“Geen zorgen”, zei Jinx. “Als je de heksentest succesvol afrondt, dan verdwijnt de heksenneus en kun je de schoenen uitdoen en de hoed afzetten.”

“En als ik de test niet goed doe?” vroeg Lola wanhopig.

“Tja. Dan kun je maar beter een heksenkostuum kopen die goed bij je nieuwe schoenen past”, zei Jinx grijnzend. Lola trok een zuur gezicht. 

“Goed, tijd voor de eerste test. Kom mee.” Jinx sprong van de bureaustoel en leidde Lola eerst naar beneden en toen door de achterdeur naar buiten. Hij wees met zijn pootje naar het houten schuurtje achter in de tuin.

“Wat moet ik daar doen?” vroeg Lola verbaasd.

“Ja, wat denk je? Een bezem pakken natuurlijk. Tijd voor een vliegles.” Lola liep naar het schuurtje en haalde er een bezem uit. Aarzelend ging ze op de steel zitten.

“Eeeh… en nu?” Jinx deed een paar stapjes naar achteren.

“Naar voren leunen, hard afzetten en dan de steel wat omhoog trekken.” Lola probeerde het, maar hoe hoog ze ook sprong, ze kwam net zo hard weer naar beneden. Ze keek vragend naar Jinx, maar die gebaarde dat ze het nog een keer moest proberen. Na een paar minuten proberen lukte het eindelijk en zweefde ze plotseling een stukje boven de grond. Ze schrok zo dat ze bijna van haar bezem viel. 

“Heel goed”, zei Jinx tevreden. Lola voelde haar wangen warm worden van opwinding. Ze kon vliegen! Ze probeerde het nog een keer en dit keer ging het zo goed dat ze een rondje om haar huis kon vliegen. Ze landde met een triomfantelijk gezicht weer in de tuin. Jinx knikte goedkeurend.

“Op naar de tweede test”, zei hij.

 “Kan ik niet nog heel even blijven oefenen?” vroeg Lola sip. Nu het haar gelukt was, had ze de smaak te pakken. Maar Jinx schudde zijn hoofd.

“De nacht is zo voorbij en we hebben nog twee tests te gaan. Wil je je oude neus terug of niet?” Dat hoefde hij geen twee keer te zeggen. Lola zette vlug de bezem weer in het schuurtje en volgde Jinx de achterdeur door. Uiteindelijk kwamen ze uit in de keuken.

“Wat doen we hier?” vroeg Lola.

“Je gaat een heksendrank brouwen”, zei Jinx.

“Hoe dan? Dit is maar een gewone keuken.”

“Geloof me, alles wat je nodig hebt, kun je hier vinden. Alle heksendranken bevatten gewone ingrediënten. Met een toegevoegd vleugje toverkracht uiteraard.” Hij glimlachte naar Lola en knipperde twee keer met zijn ogen. Voor Lolas neus verscheen uit het niets een stukje perkament met daarop een recept. Lola bestudeerde het en tot haar verbazing kwam het haar bekend voor. Ze was dol op koken en bakken en stond vaak met haar moeder in de keuken om iets lekkers te maken.

“Maar…”, zei ze verward, “dit is een recept voor pompoensoep. Wat is daar nou magisch aan?”

“Geduld”, was alles wat Jinx antwoordde. Lola haalde haar schouders op en ging aan de slag. Ze wist precies wat ze moest doen en binnen een mum van tijd had ze het hele recept gevolgd en stond ze met een tevreden gezicht in de pan te roeren. Het was perfect gelukt en de soep rook heerlijk. Jinx zat op het aanrecht goedkeurend in de pan te kijken.

“Nu alleen nog een vleugje heksenkracht.” Hij keek vol verwachting naar Lola, maar ze had geen idee wat ze moest doen.

“Eeh… abracadabra?” zei ze terwijl ze met haar wijsvinger naar de pan wees. 

Jinx zuchtte luid. “Dit is geen goochelshow, Lola. Concentreer je. Voel je heksenkrachten in je vingers.” Lola sloot haar ogen en probeerde de toverkracht te voelen. Eerst gebeurde er niks, maar toen voelde ze een soort elektrische stootjes in haar vingers. Verbaasd deed ze haar ogen open en bestudeerde haar vingers, maar er was niks te zien. Aarzelend hield ze haar handen boven de pan en probeerde de krachten weer te voelen. Opeens schoten er groene bliksemschichten uit haar vingers de pan in en deed ze geschrokken een stap achteruit. De pompoensoep kleurde meteen gifgroen en er kwam een stinkende damp vanaf. 

“Het is gelukt!” riep Lola blij. Ze sloeg snel haar hand voor haar mond. Haar ouders mochten niet wakker worden!

“Perfect gedaan”, zei Jinx goedkeurend. “Je bent er bijna. Nog maar één test te gaan. Neem het drankje maar mee in een glas.”

Wat het ook is, dat gaat vast ook lukken, dacht Lola trots terwijl ze het stinkende drankje in een glas goot. Toen volgde ze Jinx weer naar buiten, dit keer door de voordeur. Hij liep eerst de straat op en toen de voortuin van de buurman in. Deze buurman hield helemaal niet van kinderen en schreeuwde altijd naar Lola dat ze zachter moest praten, niet zo hard moest rennen en uit de buurt van zijn tuin moest blijven. Als ze deurtje ging bellen met haar vrienden of iets anders deed wat niet mocht, dan stond hij altijd binnen de kortste keren bij haar ouders op de stoep om haar te verklikken. Stiekem noemde ze hem de Boze Buurman.

“Wat doen je?” siste Lola. “We mogen hier niet komen!”

Jinx antwoordde niet en liep op zijn dooie gemak naar de rozenstruiken van de buurman. De buurman was ontzettend trots op zijn rozen en had er zelfs prijzen mee gewonnen. Als er iemand ook maar in de buurt kwam van zijn geliefde struik, dan stormde hij naar buiten om die persoon eens goed de les te lezen. Lola had de Boze Buurman nog nooit zien glimlachen, behalve als hij naar zijn rozen keek.

Jinx zat naast de rozenstruik en grijnsde naar haar. Lola wist niet zeker of ze deze derde opdracht wel leuk zou vinden. Jinx gebaarde naar het glas heksendrank in haar hand.

“Tijd voor wraak.” Hij glimlachte vals. “Giet het drankje maar over de struik.” Lola wiebelde nerveus heen en weer. De vieze geur van het toverdrankje brandde in haar neus. 

“En dan?”

“Dan is de derde test volbracht.”

“Maar wat gebeurt er dan met struik als ik het drankje er overheen giet?” 

“Laten we zeggen dat het niet heel gezond is voor de struik.” Jinx grijnsde. Plotseling zag Lola de trotse blik van de buurman voor zich en aarzelde. Moest ze dit wel doen? Hij was zo gek op de rozen.

“Maar dat is gemeen”, zei Lola zacht. 

“Ha!” riep Jinx. “Natuurlijk is dat gemeen. Dat is wat heksen doen. Ze gebruiken hun toverkracht om gemene dingen te doen.” 

“Maar dat wil ik helemaal niet.” 

“Oh nee?” zei Jinx. “Dus je wil toch geen heks zijn?”

“Niet als ik dit soort dingen moet doen!” Lola begon boos te worden. Ze draaide zich om en wilde terug naar huis lopen.

“Dus je wil je schoenen, je hoed en je nieuwe neus voor altijd houden?” zei Jinx snel. Lola bleef staan. Natuurlijk wilde ze dat niet. Wat moest ze nou doen? Ze liep aarzelend terug naar de struik en hield haar hand met het glas boven de rozen. Voor haar gevoel stond ze daar wel een uur. Haar hand begon te trillen en haar ogen werden wazig.

“Ik kan het niet!” riep ze en gooide de toverdrank in een grote boog over haar schouder in het gras. De plek waar de drank neerkwam begon te sissen en te dampen en er bleef alleen nog een kale plek achter. Lola rende zo hard zo kon terug naar huis.

Toen ze eenmaal terug was in haar slaapkamer liet ze zich snikkend op haar bed vallen. Wat had ze gedaan? Ze zou voor altijd de heksenneus hebben. Ze had niet gemerkt dat Jinx haar gevolgd was en schrok toen hij plotseling zijn keel schraapte. 

“Ga weg!” riep Lola en gooide een kussen naar hem. Hij ontweek het kussen behendig, wat Lola nog bozer maakte. 

“Kijk in de spiegel, Lola”, zei hij streng. Lola schudde haar hoofd en begroef haar gezicht in haar dekbed. Na een tijdje keek ze op. Jinx zat nog steeds op dezelfde plek en wees met zijn pootje naar de spiegel. Lola zuchtte uit frustratie. Ze moest toch een keer kijken. Dan kon ze het maar beter meteen doen. Met lood in haar schoenen schuifelde ze naar de spiegel die aan de muur hing en keek naar haar spiegelbeeld. Haar mond viel open. De heksenneus was weg! Voor de zekerheid voelde ze er eens goed aan met beide handen. Ze had haar eigen neus echt weer terug! Snel voelde ze aan de hoed op haar hoofd. Ze kon hem zonder problemen afzetten. En ook de schoenen schopte ze met één beweging makkelijk uit.

“Maar… ik heb de test niet gehaald”, stamelde ze.

“Oh nee?” zei Jinx. “Wie zegt dat?” Lola keek hem niet-begrijpend aan.

“De test was om het drankje op de rozenstruik te gooien.” Jinx schudde zijn hoofd.

“Iedereen kan een drankje op een struik gooien, dat zegt helemaal niks.”

“Waarom was dat dan een opdracht?”

“De eerste twee opdrachten zijn bedoeld om je toverkrachten te leren gebruiken, maar de derde test is waar het echt om gaat. Deze bepaald namelijk wat voor soort heks je bent.” Jinx ging naast Lola op haar bed zitten.

“Er zijn goede heksen en kwade heksen in de wereld. Je krachten zeggen niks, het is de wat je ermee doet dat belangrijk is. Jij wilde de rozenstruik van de Boze Buurman niet vernielen, want je wilde je krachten niet gebruiken voor iets slechts. Dat maakt je een goede heks.” Hij keek Lola blij aan. Ze begon het te begrijpen en knikte.

“De derde opdracht was de echte heksentest.”

“Precies! Ik heb altijd al geweten dat je het in je had om een goede heks te zijn.” Jinx kon zijn trots niet verbergen en zijn ogen straalden. Lola voelde de blijdschap in haar hele lijf. Ze had toverkrachten en was een echte heks! Een goede heks!

“Maar nu moet je gaan slapen, want je hebt morgen een drukke dag,” zei Jinx streng. Dat was ook zo. Ze was jarig! Lola legde de heksenhoed en de schoenen onder haar bed zodat haar ouders het niet zouden zien en klom haar bed in. Jinx ging weer op het voeteneinde liggen. Ze dacht dat ze nu zeker niet meer zou kunnen slapen door alle opwinding, maar ze was zo moe van alles dat ze toch meteen in slaap viel.

—————–

De volgende ochtend werd Lola wakker gemaakt door haar ouders die met hun handen vol ballonnen en cadeautjes op haar bed kwamen zitten. 

“Gefeliciteerd!” riepen ze beide in koor. Lola veegde de slaap uit haar ogen en keek naar Jinx, die in de hoek van de kamer zijn pootjes waste. Hij zag eruit als een normale kat. Zou ze gewoon hebben gedroomd? Maar toen haar vader haar even later naar de keuken ging om haar ontbijt op bed te brengen en hij vaag naar pompoensoep rook toen hij terugkwam, begon ze toch te twijfelen. Ze keek stiekem naar Jinx, die naar haar knipoogde. Langzaam verscheen er een glimlach op haar gezicht.

Kijk maar uit, kwade heksen, dacht ze stilletjes. De wereld heeft er weer een goede heks bij!

 

Verder lezen? Bekijk alle griezelverhalen of verhalen voor 8-10 jaar.