Oma’s magische tent

Als Liz, Lara en Loïs gaan kamperen met hun oma, hebben ze er niet allemaal evenveel zin in. Maar dan blijkt er iets vreemds aan de hand te zijn met de tent en kan het toch weleens een hele magische vakantie worden…

Het verhaal

Liz, Lara en Loïs duwden de autodeur open en gleden van de achterbank van hun oma’s kleine auto. Een beetje verbaasd keek de drieling waar ze terecht waren gekomen. Oma was gestopt aan het einde van een smal bospaadje dat nergens heen leek te gaan. Er was hier niks, behalve een heleboel bomen. De drie meisjes keken elkaar vertwijfeld aan. Het zag er niet erg gezellig uit.

‘Is dit waar we gaan kamperen, oma?’ vroeg Lara.

‘Welnee’, zei oma opgewekt, terwijl ze de tas waar de tent in zat uit de kofferbak sleepte. De meisjes haalden opgelucht adem en haalden hun rugzakken uit de auto. 

‘Oma, waar is jouw tas?’ vroeg Liz. De kofferbak was leeg en ze wist zeker dat ze in de auto verder geen tas of koffer had gezien.

‘O, die heb ik helemaal niet nodig. Gaan jullie mee?’ 

‘Waarheen precies?’ vroeg Lara.

Oma tuurde aandachtig tussen de bomen door. Ze leek iets te zoeken. ‘Ah!’ zei ze toen en wees naar rechts. ‘Deze kant op, dames. Ik hoop dat jullie klaar zijn voor een wandeling.’ Ze hees de tas met de tent verrassend moeiteloos op haar schouder. 

‘Hebben we een keus?’ fluisterde Loïs. 

Liz en Lara giechelden. 

Ze gingen voor het eerst met hun oma op vakantie. Normaal gesproken namen hun ouders hen mee naar Frankrijk of Italië, maar oma had erop gestaan dat de meisjes dit jaar met haar gingen kamperen in de bossen. Liz was meteen enthousiast, maar Lara en Loïs hadden daar helemaal geen zin in. Loïs vond kamperen maar niks en Lara wilde liever met haar ouders naar Italië. Maar oma stond erop dat ze met haar meegingen en hun ouders vonden het ook een leuk plan. Dan konden zij ook eens samen op vakantie. Loïs vond dat maar egoïstisch en Lara kreeg al heimwee voordat ze weg waren, maar Liz stond juist te popelen. Ze wilde altijd al een keer kamperen!

Zo kwam het dat de drieling nu met een mix van enthousiasme en tegenzin achter oma aan sjokte, dwars door de bossen en met zware tassen op hun rug.

‘Het is toch raar dat ze behalve de tent helemaal niks bij zich heeft?’ fluisterde Lara tegen haar zussen. ‘We gaan een week weg! Waar zijn haar kleren? En waar zijn de boodschappen? Als je gaat kamperen moet je toch eten en drinken bij je hebben?’

‘Ze is gek geworden’, was de conclusie van Loïs. ‘Dat komt vast door al dat kamperen wat ze het hele jaar door doet. Wie gaat er nou kamperen in de winter? Dat is vast niet goed voor je hersenen.’

‘Ze weet heus wel wat ze doet’, zei Liz. ‘Oma weet alles van kamperen. Als ze zegt dat ze geen tas nodig heeft, dan zal dat vast kloppen.’

‘Hoe weet je dat nou? We kennen haar amper’, mopperde Loïs.

‘Ze komt altijd op onze verjaardag’, protesteerde Liz.

‘Ja, en dat is ook de enige dag in het hele jaar dat we haar zien.’

‘Het gaat er toch niet om hoe vaak ze komt?’

Lara stootte haar zussen aan. ‘Hou eens op met ruziemaken. Volgens mij zijn we er.’

Bijna ongemerkt waren ze steeds een stukje hoger geklommen en waren ze nu bijna aan de top van een grote heuvel. Zodra ze boven waren, keek oma met een tevreden glimlach om zich heen. Ze liet de tent van haar schouder glijden en wenkte de meisjes. De drieling klom het laatste stukje omhoog en volgde de blik van oma. Ze waren nu zo hoog dat ze net over de toppen van de bomen konden kijken.

‘Wow’, zeiden de meisjes in koor. 

Ze konden kilometers ver kijken en zagen het bos bijna eindeloos ver uitstrekken. Maar dat was niet alles, want ze zagen ook een enorm meer liggen met een hagelwit strand aan de ene kant en een indrukwekkende rotswand aan de andere kant, van waar een waterval zich spetterend in het meer stortte. Vogels vlogen kwetterend door de bomen en overal zweefden vlinders en libelles. 

‘Wat is het hier mooi’, zuchtte Liz. 

De meisjes hielpen oma om de tent uit de tas te halen en stalden alles uit. Het tentdoek was in een ver verleden felrood geweest, maar had nu meer een vale, bruine kleur. Overal waren lapjes stof op geplakt om scheuren en gaten te dichten. 

‘Wat een oude troep’, mompelde Loïs. 

‘Hij doet het vast nog wel’, stelde Liz haar gerust.

De meisjes hielpen om de tent op te zetten, al had oma hun hulp amper nodig. Ze deed alles zo snel en behendig dat de meisjes durfden te wedden dat ze het zelfs met haar ogen dicht nog zou kunnen. Voor ze het goed en wel doorhadden, stond de tent al rechtop, zaten alle haringen in de grond en waren de scheerlijnen strak getrokken.

‘Dat was een eitje’, grinnikte Lara.

Liz knikte tevreden, maar Loïs stond afkeurend met haar armen over elkaar naar de tent te kijken.

‘Deze tent is piepklein! Hoe gaan we daar ooit met z’n vieren in passen?’ 

‘Loïs, ik beloof dat er meer dan genoeg ruimte is voor ons allemaal’, glimlachte oma.

Loïs keek haar aan alsof ze niet goed bij haar hoofd was en wierp een wanhopige blik naar haar zussen. Maar zij haalden allebei hun schouders op. Ze waren hier nou eenmaal. Ze moesten er maar het beste van maken.

Loïs sleepte haar rugzak mopperend naar de ingang van de tent, deed de flap open en kroop naar binnen. 

Binnen twee seconden was ze er weer uit.

‘Wat is er?’ vroegen Lara en Liz geschrokken.

‘De t–tent’, zei ze. ‘Hij is…’

‘Groter dan je dacht?’ gniffelde oma. 

Loïs liep een rondje om de tent heen en voelde met haar hand aan het tentdoek. ‘Vreemd’, zei ze.

Lara en Liz keken elkaar niet-begrijpend aan. Wat gebeurde er allemaal?

Oma gebaarde naar de tent. ‘Kom, meisjes. Allemaal naar binnen. Dan kunnen jullie je tassen uitpakken.’

Loïs was de eerste die naar binnen ging, gevolgd door Lara, Liz en oma. 

Nu snapten ze eindelijk waarom Loïs zo vreemd had gereageerd. Van buiten leek het dan misschien op een klein tweepersoonstentje, maar van binnen had het meer het formaat van een circustent! De grond was bedekt met dikke, kleurrijke vloerkleden die zo zacht waren dat je meteen je schoenen uit wilde trekken. Er hingen lampions en vlaggetjes aan het plafond, er lagen overal zitzakken en achterin stond zelfs een enorme, ronde bank. Die was zo groot dat ze er makkelijk met z’n vieren op konden liggen. Midden in de tent stonden de vier grote hemelbedden. Ze waren al helemaal opgemaakt met zachte dekbedden en veel te veel kussens.

Liz slaakte een gil van enthousiasme, nam een aanloopje en liet zichzelf op een van de bedden ploffen. Het matras was zo zacht dat ze er een stukje in wegzakte. 

Lara en Loïs volgden meteen het voorbeeld van hun zus. Giechelend lagen ze elk op een bed.

‘Beste bed ooit’, zuchtte Loïs. 

‘Moet je kijken’, zei Liz. Ze maakte een van de gordijntjes los van de bedspijlen en trok hem dicht. Het witte gordijn was doorzichtig, maar toch voelde het alsof ze in haar eigen, veilige fort zat.

‘Een tent in een tent’, lachte Lara, die haar gordijntjes ook dichtdeed. 

‘Dit is geen tent’, zei Loïs, die van haar bed was geklommen en eens goed om zich heen keek. ‘Dit is zowat een huis.’ Ze trok een van de kisten open die langs de wand van de tent stonden. Hij was gevuld met campingspelletjes. Ze zag jeu-de-boule ballen, badmintonrackets, een voetbal, een volleybal, pingpongbatjes en nog veel meer. In een andere, nog grotere kist vond ze strandstoeltjes, badhanddoeken, parasols, opblaasbedjes, beachballsetjes, schepjes en emmertjes. Een derde kist was tot aan de rand gevuld met allerlei bordspellen.

‘Ik neem alles terug’, grijnsde ze. ‘Ik hou toch wel van kamperen.’

‘Moet je dit zien!’ riep Lara. Ze had de koelkast gevonden en kon amper geloven wat ze zag. Hij was volledig gevuld met al het drinken, eten en snacks die zij, Liz en Loïs het allerlekkerst vonden. Ze haalde verbaasd een fles blauwe limonade uit de koelkast. Het was precies de limonade die ze een paar weken eerder had ontdekt bij een vriendin thuis, maar die bijna nergens was te krijgen in de supermarkten. 

‘Hoe wist je dit, oma?’

Oma glimlachte, maar gaf geen antwoord.

‘Gaan we al eten? Ik heb best honger’, zei Loïs, die nu ook verlangend naar al dat lekkers zat te kijken.

‘Eerst de koffers uitpakken, dan zal het eten daarna vast wel klaar zijn’, zei oma.

Loïs trok haar wenkbrauw op. Wat bedoelde ze daarmee?

‘Jullie kunnen je kleren in die kasten daar doen’, ging oma verder. Ze wees naar de lage ladekasten die aan de voet van elk bed stonden. Hun namen waren in sierlijke letters op het hout geschilderd. Er was ook eentje voor oma en die leek al helemaal vol te zitten met haar kleren. 

De drieling keek elkaar een beetje verbaasd aan. Oma had toch helemaal geen kleding meegenomen?  En stonden die kasten daar net ook al? Ze konden het zich in ieder geval niet herinneren.

Liz haalde haar schouders op en begon haar kleren netjes op te vouwen en in de lades van haar kast te leggen. Lara volgde haar voorbeeld, al kon ze niet zo netjes vouwen als Liz.

Loïs schudde haar hoofd. ‘Uitslovers.’ Ze pakte hoopjes van haar kleding bij elkaar en propte ze willekeurig in de laatjes. ‘Wat?’ grijnsde ze toen ze Liz’ afkeurende blik zag. ‘Dit gaat veel sneller.’ Ze plofte op een van de zitzakken en zakte zo ver ze kon onderuit. Met haar armen over elkaar en een glimlach op haar gezicht keek ze toe hoe haar zussen hun koffers netjes uitpakten.

Liz greep een kussen van haar bed en gooide die naar Loïs. Hij raakte haar vol in haar gezicht.

‘Hé!’ riep ze verontwaardigd, terwijl Liz en Lara lachten. ‘Wacht maar’, grijnsde Loïs ondeugend en gooide het kussen net zo hard weer terug. 

Maar Liz zat al een jaar op trefbal en kon niet alleen goed gooien, maar ook goed ontwijken. ‘Mis!’ riep ze terwijl het kussen langs haar heen zeilde en Lara raakte.

Lara greep meteen twee kussens van haar bed en gooide die naar haar zussen. Dit was het begin van het grootste kussengevecht dat ze ooit hadden gehad. Luid gillend en lachend renden ze door de hele tent en gooiden elk kussen dat ze maar konden vinden naar elkaar. 

Liz was duidelijk de winnaar, want ze mikte bijna altijd raak en Lara en Loïs hadden de grootste moeite om ook maar één kussen tegen haar aan te gooien. Tot Loïs iets in Liz’ oor fluisterde en de twee meisjes samenzweerderig naar elkaar knikten.

‘Wat doen jullie?’ vroeg Liz achterdochtig toen haar zussen haar vervolgens ondeugend aankeken. Ze slaakte een gil toen Lara en Loïs tegelijk op haar afkwamen en haar op bed duwden. Ze pakten alle kussens die ze te pakken konden krijgen en de ene na de andere regende op Liz neer.

Liz kreeg de slappe lach en probeerde zich van het bed af te wurmen, maar haar zussen lieten haar niet gaan. ‘Oké, oké, ik geef me over!’ riep ze uiteindelijk.

‘Wie is de winnaar?’ vroeg Loïs toen ze nog een kussen op haar zus neer liet komen.

‘Jullie!’ riep Liz lachend. ‘Jullie winnen.’

Lara en Loïs gaven elkaar tevreden een high-five en ploften lachend naast Liz op het bed.

‘Meisjes, komen jullie eten?’ zei oma.

De drieling stond op en ging bij hun oma aan tafel zitten. Daar stonden stomende pannen en schalen klaar met zoveel eten dat ze het nooit allemaal op konden krijgen. Er was lasagne, een enorme pan met spaghetti in tomatensaus, een stapel pannenkoeken die zo hoog was dat ze er amper overheen konden kijken, een grote schaal met patat en kroketten, en zelfs vijf verschillende soorten pizza’s.

‘Kies maar wat jullie lekker vinden’, zei oma, terwijl ze spaghetti op haar bord schepte.

‘Hoe heeft oma dit allemaal zo snel gemaakt?’ fluisterde Lara tegen haar zussen.

‘Wat maakt het uit?’ zei Liz met glinsterende ogen. ‘Je had toch honger?’

Daar had ze gelijk in. Ze schepten van alles wat op en aten tot ze echt niet meer konden.

‘Ik hoop dat jullie nog ruimte hebben voor een toetje’, glimlachte oma. Ze liep naar de koelkast en haalde daar vier enorme ijscoupes uit met elk drie bolletjes ijs, een grote toef slagroom, chocoladesaus en een parasolletje.

Toen ze ook dat op hadden zaten ze zo vol dat ze zowat van hun stoel rolden.

‘Zullen we buiten een spelletje doen?’ vroeg oma. ‘Het is heerlijk weer.’ 

Dat vond de drieling een leuk idee. 

‘Kijk maar in de kist welke jullie het leukst lijkt’, zei oma.

Lara en Loïs begonnen meteen in de spelletjeskist te rommelen, maar Liz bleef bij oma. ‘Zal ik de afwas doen?’

Oma sloeg haar arm om Liz heen en gaf haar een zoen op haar wang. ‘Heel lief van je, Liz, maar dat is niet nodig. Dat lost zich allemaal vanzelf wel op.’ Ze gaf Liz een knipoog en zei, ‘Kom, we gaan alvast buiten zitten. Laat je zussen maar een spelletje uitzoeken.’

Met z’n tweeën gingen ze naar buiten, waar tot Liz’ verbazing opeens een mooie ronde tafel stond met een grote parasol erboven, vier comfortabele stoelen eromheen en een groot glas limonade voor iedereen. 

‘Heb je dit allemaal in je eentje naar buiten gesleept?’ vroeg Liz.

Het leek of oma haar niet had gehoord. Ze plofte tevreden neer op een van de stoelen. ‘Ah, daar zijn je zussen al’, zei ze.

Lara en Loïs legden een doos op tafel.

‘Cluedo’, zei oma goedkeurend. ‘Een van mijn favorieten.’ Ze hielp Loïs met het verdelen van de kaarten, pionnetjes en dobbelstenen, en daarna begon het spel.

Ze waren allemaal zo fanatiek dat ze potje na potje speelden en hadden niet eens door hoe donker het al was geworden.

‘Heb je een lampje, oma?’ vroeg Lara. ‘Ik kan mijn kaarten niet meer zien.’

‘Geen zorgen, dat wordt zo opgelost’, zei oma. 

Een paar tellen later sprongen tientallen lampjes aan die in strengen aan de parasol hingen. Ze verspreidden een warme gloed over de tafel die zorgde voor een knusse sfeer. 

‘Gaaf! zei Liz.

Ze speelden nog een potje Cluedo, maar toen was het echt tijd om op bed te gaan. De tent was vanbinnen nu ook verlicht, met lampionnetjes aan het plafond en een lantaarn op elk nachtkastje. Het glas van de lantaarns was versierd met sterren en maantjes, waardoor het licht kleine sterretjes en maantjes projecteerde op hun bedden en de vloer. Het was net alsof ze in een sterrenhemel gingen liggen. 

‘Kunnen we hier voor altijd blijven?’ zuchtte Liz tevreden. 

Lara grinnikte en Loïs zag oma stiekem glimlachen. Ze kropen alle vier onder de wol en de lampjes gingen heel langzaam uit, tot ze allemaal in slaap waren gevallen en het helemaal donker werd.

——————————

De volgende ochtend was Liz als eerste wakker. Haar maag was het feestmaal van de vorige avond blijkbaar alweer vergeten, want Liz voelde haar buik rommelen. Ze liep naar de keuken en dacht aan de etensresten en de afwas die ze hadden laten staan. Misschien kon ze alvast beginnen met opruimen, zodat ze straks lekker konden ontbijten. 

Maar toen Liz om zich heen keek, was er van het avondeten en de afwas helemaal niks meer te zien. Alles was opgeruimd, de borden en de pannen waren schoon en alles stond netjes in kast. En dat niet alleen, want op de tafel stond nu een uitgebreid ontbijt klaar, inclusief gebakken eieren en warme broodjes. Had oma dit allemaal klaargemaakt?

Maar oma lag nog in bed. Liz kon haar zachtjes horen snurken. Ze wist zeker dat Loïs en Lara het ook niet hadden gedaan. Loïs kon helemaal niet koken, zelfs geen ei bakken, en Lara was niet wakker te krijgen als ze eenmaal sliep. 

Deze campingtrip met oma werd steeds vreemder.

Toen iedereen wakker was, aten ze samen hun ontbijt en daarna trokken ze hun zwemkleding aan. Oma nam de meisjes mee naar het meer met het witte strand dat ze de dag daarvoor in de verte hadden gezien. Er was helemaal niemand, dus ze hadden het hele strand voor zichzelf. Ze bouwden zandkastelen, zwommen in het meer, speelden beachvolleybal en dobberden op hun opblaasbedjes op het water. 

Aan het einde van de dag kwamen ze moe, maar voldaan weer terug bij de tent. Daar was de tafel gedekt en stonden de gevulde schalen en dampende pannen al voor hun klaar. Liz, Loïs en Lara hadden zo’n trek dat ze zich dit keer niet eens afvroegen waar al dat eten vandaan kwam. 

‘s Avonds speelden ze nog een spelletje, maar ze waren allemaal zo moe van het zwemmen dat ze vroeg op bed gingen. 

Loïs wist zeker dat ze haar bed ‘s ochtends met verfrommelde lakens en haar kussen op de grond achtergelaten had, maar nu was hij netjes opgemaakt. Wie had dat gedaan? Maar ze was zo moe dat die gedachte snel weg was en ze net als haar zussen meteen in slaap viel.

De tweeling hoefde zich die week geen moment te vervelen. Soms gingen ze zwemmen, soms picknicken en vaak speelden ze spelletjes met oma. Ze hadden het zo naar hun zin dat Lara helemaal geen heimwee meer had en Loïs zelfs na een paar dagen al zei dat ze volgend jaar weer wilde kamperen. Intussen waren Liz en oma in een hevige spelletjesstrijd verwikkelt geraakt. Ze bleken beiden even goed te zijn in zo’n beetje elk spel dat ze deden. Lara en Loïs hielden bij wie er het vaakst won en ze gingen elke keer gelijk op. 

‘Jullie hebben nog één dag om de winnaar te worden’, zei Lara toen eerst oma won met badminton en daarna Liz, en ze daarmee dus weer gelijk stonden. Ze schoten alle vier in de lach toen oma en Liz tegelijkertijd hun spierballen aan elkaar lieten zien.

——————————

De volgende ochtend zat Lara samen met oma voor de tent. Het was de dag dat ze weer naar huis gingen. Lara was als eerste wakker en wilde alvast gaan inpakken, maar haar kleding zat al opgevouwen in haar tas, met haar spulletjes netjes georganiseerd er bovenop gelegd en in de zijvakken gestopt.

Lara keek opzij naar haar oma, die tevreden in haar kopje koffie roerde. ‘Oma?’

‘Ja?’

‘Kan jij toveren?’

Oma lachte. ‘Natuurlijk niet, lieverd.’

‘Weet je het zeker?’

‘Ik ben maar een hele gewone oma.’

Lara dacht even na. ‘Is de tent dan magisch?’

‘Ach welnee, zoiets bestaat toch helemaal niet?’

‘Maar het eten dat zichzelf kookt dan? En de lampjes die zomaar verschijnen? En de opgemaakte bedden? En vanmorgen was mijn tas al helemaal ingepakt.’

Oma nam een slokje koffie en glimlachte geheimzinnig. ‘Tja, wat kan ik zeggen? Het is gewoon een hele goede tent.’ Ze klopte liefkozend op het tentdoek.

‘Gewoon een hele goede tent?’ zei Loïs ongelovig, die nu ook naar buiten kwam. ‘Hij is tien keer zo groot aan de binnenkant dan de buitenkant! Dat is toch niet gewoon?’

Liz kwam achter haar aan en duwde haar aan de kant. ‘Dat is nu niet belangrijk.’ Ze legde een handjevol dobbelstenen op tafel en ging met een vastberaden blik tegenover oma zitten. ‘We moeten nog kijken wie de spelletjeswinnaar wordt.’

Oma knikte. ‘Tijd voor de grote finale.’

Liz en oma kwamen in het meest intense spel van de vakantie terecht. Ze rolden dobbelsteen na dobbelsteen terwijl Lara en Loïs gespannen toekeken. Ze waren zo aan elkaar gewaagd dat het even leek alsof er helemaal geen winnaar uit zou komen. Maar toen moest Liz de laatste dobbelsteen rollen. Als ze een zes rolde, dan zou ze winnen. Als ze iets anders rolde, dan had oma gewonnen. Liz schudde de dobbelsteen in haar hand en liet hem over de tafel rollen. De meisjes hielden hun adem in en de dobbelsteen leek in slowmotion te gaan. Hij rolde over de hele tafel en viel bijna van het randje, maar bleef op het laatste moment toch liggen. Alle vier bogen ze tegelijkertijd over de dobbelsteen. Lara en Loïs begonnen meteen te juichen. Het was een zes! Liz had gewonnen! 

‘Yes! Yes! Yes!’ riep Liz en deed een vreugdedansje om de tafel.

Oma gaf Liz een dikke knuffel. ‘Goed gespeeld, meisje’, lachte ze.

Na dit laatste spel was het tijd om naar huis te gaan. Ze haalden hun tassen op en braken de tent af. Zodra alles weer netjes in de tas zat, hees oma hem op haar schouders en waren ze klaar om te vertrekken.

‘Wat gebeurt er met alle spullen, oma?’ vroeg Liz terwijl ze terug naar de auto wandelden.

‘Welke spullen?’ vroeg oma.

‘De spelletjes en de strandspullen en het eten?’

‘Maak je geen zorgen, dat staat de volgende keer allemaal weer gewoon voor jullie klaar.’

‘Dus we gaan volgend jaar weer?’ vroeg Loïs enthousiast.

‘Ik heb zo’n vermoeden dat jullie nog heel vaak gaan kamperen’, zei oma met een mysterieuze knipoog.

‘Hoe kom je eigenlijk aan de tent?’ vroeg Lara.

‘Die heb ik van mijn oma gekregen’, zei oma. ‘En zij heeft hem weer van haar oma gekregen.’ Ze deed de achterklep van de auto open en legde de tent erin. ‘Kom, meisjes. Leg de tassen in de auto. Dan kunnen we gaan.’

——————————

Een maand later was de drieling jarig. Natuurlijk kwam oma ook op bezoek, net als hun oom en tante, de buren en hun beste vrienden. Het was een geweldig feestje en de drieling werd meer dan verwend.

Toen al het bezoek weg was en de drieling oma als laatste van de gasten uitzwaaide, viel het de meisjes op dat oma geen cadeautje had meegebracht. Dat was helemaal niet erg natuurlijk, maar het was wel vreemd. Oma nam namelijk altijd een grote stapel verjaardagscadeaus voor hen mee. Maar ach, misschien was ze het wel gewoon vergeten.

Pas toen ze ‘s avonds op bed gingen, zagen ze dat oma het helemaal niet vergeten was. Integendeel zelfs! Er lag een grote tas in hun slaapkamer.

‘Is dat wat ik denk dat het is?’ zei Loïs.

‘Oma’s tent!’ riep Lara.

‘Er ligt een envelop bij.’ Liz maakte hem open, vouwde het briefje dat erin zat nieuwsgierig open en las voor wat er stond.

‘Lieve Liz, Lara en Loïs. Ik heb veel avonturen beleefd met deze tent, maar nu is het jullie beurt. Zorg goed voor de tent, dan zorgt hij ook goed voor jullie. En beloof me dat jullie zo veel mogelijk avonturen gaan beleven als jullie maar kunnen! Liefs, oma.’

De meisjes waren even stil, maar toen begonnen Lara’s ogen te glinsteren. ‘We hebben een magische tent!’ riep ze.

‘We nemen hem volgende maand mee op schoolkamp’, zei Liz enthousiast.

‘Ja, gaaf!’ zei Lara.

‘Maar wacht… Wat als ze erachter komen wat de tent allemaal kan? Wat zeggen we als ze vragen gaan stellen?’ vroeg Loïs bezorgd.

‘Je weet toch wat oma tegen ons zei?’ lachte Liz. 

‘Ja’, grijnsde Lara en sloeg haar arm om Loïs heen. ‘We zeggen dat het gewoon een hele goede tent is.’

 

Weten wanneer er een nieuw verhaal online komt? Schrijf je gratis in voor de nieuwsbrief!