In dit griezelverhaal zoekt Lieke een mooie ballon uit bij de ballonnenkraam op de markt. Maar de ballonnen blijken magische krachten te hebben. En het oude vrouwtje dat de ballonnen verkoopt doet wel erg vreemd. Wat is hier aan de hand? Al snel ontdekt Lieke dat er misschien wel een duister geheim achter de ballonnen schuilt.
Het verhaal
“Papa, mag ik een ballon?”
Lieke trok aan haar vaders arm en zette haar liefste gezichtje op. Ze waren samen op de markt en een paar kramen verder zag Lieke de mooiste ballonnen die ze ooit had gezien. Deze ballonnen waren niet gewoon rood of groen of blauw, maar leken van de mooiste materialen te zijn gemaakt. Lieke zag gouden, zilveren en bronzen ballonnen, ballonnen met glanzende sterren, ballonnen met honderden stippen, ballonnen die licht leken te geven, ballonnen die als diamanten schitterden in de zon en nog veel meer. Ze kon haar ogen er niet vanaf houden. Ongeduldig wees ze de kraam aan en trok haar vader aan zijn arm mee.
Bij de ballonnen zat een oud vrouwtje op een gammel houten krukje. De poten van het krukje bogen ver door en zagen eruit alsof ze het elk moment zouden begeven. De vrouw leek zich daar geen zorgen over te maken. Ze glimlachte vriendelijk naar alle mensen die langs haar kraam liepen. Naast haar wuifden grote trossen ballonnen zachtjes in de wind. Ze waren met kleurrijke touwtjes vastgemaakt aan metalen haken in de grond.
Zodra Lieke en haar vader bij de kraam stonden, lachte de vrouw naar hen.
“Jij wil vast een ballon uitzoeken”, zei ze terwijl ze Lieke aankeek.
“Mag het, pap?” vroeg ze met smekende stem.
“Ik weet het niet hoor”, zei haar vader. Maar Lieke zag dat hij haar aan het plagen was.
“Vooruit, voor deze keer”, zei hij toen met een knipoog.
“Yes!” riep Lieke enthousiast. Ze liep meteen naar de ballonnen toe om er eentje uit te zoeken, terwijl haar vader de oude vrouw alvast geld gaf.
Lieke was zo bezig met de ballonnen dat ze niet zag dat de oude vrouw naast haar was gaan staan. Haar hart maakte een klein sprongetje van schrik toen de vrouw plotseling tegen haar praatte.
“Kies verstandig”, zei ze op mysterieuze toon.
“Wat bedoelt u?” vroeg Lieke verbaasd. De oude vrouw keek onopvallend om zich heen en boog toen nog iets verder naar Lieke toe. Ze kon de adem van de vrouw in haar nek voelen en er liep een rilling over haar rug. Er was iets vreemds aan de oude vrouw, maar wat dat dan was, dat wist ze niet.
“Dit zijn geen gewone ballonnen”, fluisterde de vrouw in Liekes oor. “Nee, deze ballonnen zijn stuk voor stuk uniek. Ze bezitten magische krachten en hebben een eigen wil. Ze fluisteren toverwoorden als niemand luistert en gebruiken hun magie als niemand kijkt. Sommigen geven je moed of bezorgen je de mooiste dromen, anderen brengen ongeluk of laten de raarste dingen gebeuren.”
Lieke lachte ongemakkelijk, maar de vrouw lachte niet met haar mee. Lieke keek vlug om naar haar vader om te kijken of hij de oude vrouw ook hoorde, maar hij stond inmiddels een stukje verderop met een paar bekenden te praten.
“Luister naar je hart en de juiste ballon zal zich openbaren”, zei de vrouw terwijl ze zich omdraaide en langzaam terug naar haar krukje schuifelde. Halverwege hoorde Lieke haar nog een keer mompelen: “kies verstandig, kind.”
Zodra ze weer op haar krukje zat, zwaaide ze weer naar voorbijgangers alsof er niks was gebeurd.
Lieke keek vertwijfeld naar de prachtige ballonnen die nog steeds zachtjes in de wind wuifden. Ze durfde bijna niet meer te kiezen na de woorden van de oude vrouw. Ze bekeek ze één voor één en probeerde te luisteren naar haar hart. Maar hoe moest dat eigenlijk? Zou hij misschien harder gaan kloppen als ze naar de juiste ballon keek? Maar hoe Lieke ook op haar hart lette, ze merkte geen verschil.
Na een paar minuten was ze er zat van. Ze stond net op het punt om maar gewoon een willekeurige ballon te pakken toen er iets geks gebeurde. Ze hoorde een zacht gefluister in de wind. Even dacht ze dat de oude vrouw weer naast haar stond, maar die zat nog gewoon op haar krukje. Toen hoorde ze het gefluister weer. Ze keek om zich heen, maar kon niet zien waar het vandaan kwam. Ze keek omhoog naar de ballonnen. Hé, dat was vreemd. De kleuren van sommige ballonnen leken wat te vervagen, terwijl andere ballonnen nog meer leken te schitteren. Des te langer Lieke keek, des te meer één bepaalde ballon begon te glanzen. Was dit dan misschien wat de oude vrouw bedoelde? Het was een prachtige zwarte ballon met honderden zilveren stipjes die op sterren leken. Ondanks dat hij zwart was, leek hij wel licht te geven.
“Heb je al een ballon uitgezocht?” zei Liekes vader. Hij stond plotseling achter haar en keek nieuwsgierig naar de ballonnen.
“Ja!” zei Lieke en ze pakte de zwarte ballon uit de grote tros. Haar vader knikte goedkeurend. Toen keek hij naar de andere ballonnen.
“Ze zijn echt heel mooi, hè? Weet je wat? Ik neem er zelf ook één.” Hij liep naar de vrouw toe, gaf haar nog wat geld en haalde een ballon voor zichzelf uit de tros. Het was een groene ballon met rode en oranje vlammen. De vlammen waren zo realistisch geschilderd dat het leek alsof de ballon echt in brand stond. Haar vader keek tevreden naar de ballon, maar Lieke kreeg er een raar gevoel bij. Heel even dacht ze zelfs dat ze de vlammen zag bewegen. Onderweg naar huis hield Lieke haar vaders ballon scherp in de gaten, maar er gebeurde niks. Uiteindelijk schudde ze dat onbehaaglijke gevoel van zich af. Het was toch maar een ballon? Wat kon er nou gebeuren?
———
Thuis vertelde ze aan haar moeder wat ze allemaal had gezien op de markt en liet ze vol trots haar ballon zien, maar over de oude vrouw zei ze niks. De rest van de middag gebeurde er niks bijzonders en na het avondeten dacht Lieke al niet meer aan de oude vrouw met haar vreemde ballonnen. Haar ballon zweefde rond in haar kamer en haar vader had zijn ballon aan zijn stoel in de tuin vastgemaakt, waar hij nu rustig zijn krant zat te lezen. Haar moeder werkte nachtdiensten en was inmiddels al naar haar werk vertrokken. Het was een lekker warme avond en het was nog licht buiten, dus Lieke speelde in de tuin met haar buurmeisje, Maaike, totdat haar vader zei dat ze naar bed moest.
Ondanks de warmte viel ze snel in slaap en had ze een fantastische droom waarin ze badend in het heldere maanlicht tussen de sterren zweefde en de maan speciaal voor haar een slaapliedje zong. Lieke had nog nooit zoiets moois gezien en ze glimlachte in haar slaap.
Plotseling schrok ze wakker van een vreemd geluid. Even wist ze niet waar ze was. De droom lag nog als een dikke beschermende deken om haar heen. Toen hoorde ze een zacht knetterend geluid, stromend water en haar vader die druk heen en weer rende in de tuin. Nieuwsgierig gleed ze uit bed en liep ze naar de tuin. Haar mond viel open van verbazing. Achter in de tuin stond een struik die volledig in vlammen opging. Haar vader had de tuinslang gepakt en probeerde uit alle macht de brand te blussen. Het vreemde was dat er maar één struik in brand stond en de andere struiken en planten nergens last van leken te hebben. Hoe kon dit? En hoe was die struik in brand gevlogen?
Zwijgend stond Lieke naar de vlammen te kijken. Er kwam een bijzondere rode en oranje gloed vanaf wat haar ergens aan deed denken. Ze kon het eerst niet goed plaatsen, totdat het antwoord haar als een bliksemschicht opeens te binnen schoot. Ze keek met een schuin oog naar de ballon die haar vader had uitgezocht en nog steeds was vastgebonden aan de tuinstoel. Er kwam een warme gloed vanaf. Het was de ballon! Die veroorzaakte de brand!
Lieke bedacht zich geen moment en trok de ballon van de stoel af. Ze rende ermee naar de keuken en haalde de grootste schaar tevoorschijn die ze in de la kon vinden. Meteen knipte ze een gat in de ballon. De ballon bleef een paar seconden lang gewoon rond, alsof zo’n gat hem helemaal niks deed, maar toen liep hij toch langzaam leeg. Lieke nam de resten, die nog steeds warm aanvoelden in haar hand, mee naar buiten en gooide alles met een handig boogje in het vuur van de struik. Haar vader had zich net omgedraaid om de kraan harder aan te zetten en zag niet wat Lieke deed. Zodra de ballon de vlammen raakte werd hij met een sissend geluid en een groene steekvlam door het vuur verslonden. De vlammen werden steeds kleiner en kleiner tot het vuur volledig uit was.
“Eindelijk gelukt,” zuchtte Liekes vader opgelucht. Hij stond inmiddels weer bij de struik en sproeide voor de zekerheid nog een laatste straal water over de takken. Hij had zweet op zijn voorhoofd staan. Lieke kon even niks uitbrengen en stond met knikkende knieën naar de struik te staren.
“Hij vloog zomaar in brand!” zei haar vader uitgeput. “Er heeft vast iemand iets over de schutting gegooid.” Hij schudde ongelovig zijn hoofd.
———
De volgende ochtend ontbeten Lieke en haar vader in de tuin. Ze keken beide in gedachten verzonken naar de zwartgeblakerde struik.
“Toch gek dat hij zomaar in brand vloog. En dat de planten er omheen niet in vlammen op zijn gegaan”, zei Liekes vader peinzend terwijl hij achterover leunde in zijn tuinstoel.
“Hé”, zei hij opeens terwijl hij om zich heen keek. “Waar is mijn ballon eigenlijk?” Lieke deed of ze van niks wist en haalde haar schouders op.
“Hmm”, zei haar vader. “Ook in rook opgegaan zeker?” Hij moest lachen om zijn eigen grap.
Lieke lachte met hem mee, maar een stem in haar hoofd fluisterde zacht: “Hij moest eens weten.”
Verder lezen? Bekijk meer griezelverhalen.
Leave a Comment