Alle Pieten zijn ziek, dus moet Sinterklaas dit keer zelf het dak op om de schoenen van de kinderen te vullen. Hij kijkt alleen niet goed uit en blijft met zijn mantel aan de schoorsteen hangen. Wie kan hem helpen?
Het verhaal
“Eens eventjes kijken”, zei Sinterklaas. “Hoe moet het ook alweer?”
Hij stond boven op het dak met een grote zak cadeautjes. Normaal gesproken stuurde hij zijn Pieten op pad om de schoenen van de kinderen te vullen. Helaas waren er een paar Pieten ziek geworden, want ze hadden te veel pepernoten gegeten. En dus moest Sinterklaas deze keer zelf de schoenen vullen.
Het was alweer een tijdje geleden dat hij op een dak had gestaan. Hij moest even nadenken hoe het ook allemaal weer moest. Hij plukte aan zijn baard en bekeek de schoorsteen eens goed. Dit was de schoorsteen van het huis van Mirthe en Daniël. Dat kon niet missen. Hij was op het goede dak.
Sinterklaas knikte tevreden en rommelde in de zak met cadeautjes, totdat hij die voor Mirthe en Daniël vond. Daarna klom hij door de schoorsteen naar beneden. Hij was bijna helemaal in de schoorsteen verdwenen toen hij plots bleef hangen.
“Ach ja”, zei Sinterklaas lachend. “Mijn mijter is veel te groot om door de schoorsteen te passen. Dat was ik even vergeten.” Hij klom weer omhoog en zette zijn mijter op het dak.
Zo ging het een stuk makkelijker. Hij gleed soepel door de schoorsteen naar beneden. De schoenen van Mirthe en Daniël stonden al klaar bij de haard en er zaten tekeningen in. Sinterklaas haalde ze eruit en bekeek ze bewonderend.
“Wat een prachtige tekeningen”, zei hij blij. “Die krijgen een mooi plekje in het Pietenhuis.” Hij stak ze in zijn zak en deed cadeautjes in de lege schoenen. Daarna klom hij weer omhoog door de schoorsteen.
“Dat was een makkie”, zei Sinterklaas toen hij op het dak stond. Tevreden zette hij zijn mijter weer op. Met de zak vol cadeautjes op zijn rug wilde hij naar de volgende schoorsteen lopen. Maar toen gebeurde het…
Sinterklaas stapte op een losse dakpan en verloor zijn balans. Met een grote vaart gleed hij over het schuine dak.
“O jee!” riep hij terwijl hij naar beneden roetsjte. Maar vlak voordat hij bij de rand van het dak was, bleef hij plots haken.
Verbaasd keek Sinterklaas omhoog. Hij was met zijn mantel aan de schoorsteen blijven hangen!
“Wat een geluk”, zei hij opgelucht. Zijn trouwe mantel had hem gered van de val. Maar ja, nu zat hij wel vast. Wat nu?
Daar bungelde Sinterklaas dan. Hij moest de zware zak met cadeautjes met beide handen vasthouden, anders zou alles van het dak rollen.
“Oei”, zuchtte Sinterklaas ongelukkig. Hij zat in de problemen. Maar wie kon hem helpen?
Wat hij niet wist is dat er binnen in het huis iemand wakker werd. Mirthe lag lekker te slapen, totdat ze wakker werd van geluiden op het dak. Het was niet moeilijk om te bedenken wat het kon zijn. Het was tenslotte Sinterklaastijd en ze had samen met haar broertje Daniël haar schoentje gezet. De geluiden op het dak moesten wel van een Piet zijn!
Opgewonden sprong ze uit bed. Om haar vader en moeder niet wakker te maken, liep ze op haar tenen door de gang naar de slaapkamer van haar kleine broertje.
“Daniël, wakker worden”, fluisterde ze. Ze schudde ongeduldig aan zijn arm.
“Wattiser?” mompelde Daniël, nog half in slaap.
“Er zit een Piet op het dak,” zei Mirthe. “Kom nou!”
Daniël werd meteen wakker. “Een Piet?” Zijn ogen begonnen te glimmen.
Samen renden ze zo stil ze konden de trap af. Ze trokken snel hun laarzen aan en deden hun jas over hun pyjama aan. Daarna gingen ze buiten kijken.
“Dat is geen Piet”, zei Mirthe met grote ogen toen ze omhoog keek naar het dak. “Dat is Sinterklaas.”
“Sinterklaas!” riep Daniël blij.
Sinterklaas keek naar beneden. “Ah”, zei hij glimlachend. “Dag, Mirthe en Daniël.”
“Waarom hangt u aan het dak?” vroeg Mirthe verbaasd.
“Nou, het zit zo”, zuchtte Sinterklaas. “Ik zit vast.”
“Vast?” zei Daniël.
“Vast”, knikte Sinterklaas en hij wees omhoog. “Ik ben aan de schoorsteen blijven hangen. Weten jullie hoe ik weer los kom?”
“Kunt u niet gewoon omhoog klimmen?” vroeg Mirthe.
Maar Sinterklaas schudde zijn hoofd. “Ik moet de cadeautjes vasthouden, anders rollen ze van het dak. En dan vallen ze stuk en krijgen de kinderen niks in hun schoen vannacht.”
Dat was inderdaad een probleem. Mirthe dacht even na. Toen kreeg ze een idee.
“Kom”, zei ze tegen Daniël.
“Wat gaan we doen?”
“We moeten de trampoline halen”, zei ze. Daniëls ogen begonnen te glimmen. Hij wist wat zijn zus van plan was.
Snel renden ze naar de trampoline die in de hoek van de tuin stond. Die was zwaarder dan gedacht, maar het lukte toch om hem naar de muur van het huis te slepen. Ze zorgden ervoor dat hij precies onder Sinterklaas stond.
Krrrrrtttt.
De mantel van Sinterklaas begon langzaam te scheuren.
“O jee”, zei Sinterklaas bezorgd.
“Laat de zak maar vallen”, zei Mirthe. “De trampoline vangt hem wel op. Dan kunt u omhoog klimmen.”
“Ach, wat een goed idee van jullie”, zei Sinterklaas trots. “Ik zal…”
Maar verder kwam hij niet. Krrrrrrrrtttt. Zijn mantel scheurde los van de schoorsteen en Sinterklaas roetsjte samen met de zak van het dak af.
Het goede nieuws was dat hij precies op de trampoline terechtkwam. Een zachte landing! Het slechte nieuws was dat hij ook net zo snel weer omhoog ging.
“Oh, hemeltje!” riep Sinterklaas terwijl hij samen met de zak de lucht in schoot. Een paar cadeautjes vielen met een sierlijk boogje uit de zak.
“Daniël, snel!” riep Mirthe. Ze kon nog net een paar cadeautjes opvangen. Daniël rende razendsnel naar de andere kant van de trampoline en ving de rest van de cadeautjes op. Ze legden ze veilig op een hoopje op de grond.
Sinterklaas en de zak met cadeautjes kwamen alweer naar beneden. De trampoline ving ze op en ze stuiterden meteen de lucht weer in.
Weer vlogen er allemaal cadeautjes uit de zak.
Sinterklaas probeerde de cadeautjes te grijpen, maar dat lukte niet. Gelukkig waren Mirthe en Daniël supersnel en vingen ze allemaal keurig op.
Sinterklaas en de zak stuiterden voor de derde keer omhoog. Gelukkig gingen ze nu al een stuk minder hoog.
Mirthe en Daniël bleven maar rondjes om de trampoline heen rennen om de cadeautjes te redden. Ze kregen het er helemaal warm van, maar ook deze keer lieten ze geen enkel cadeautje op de grond vallen. Hijgend legden ze alles netjes op de steeds groter wordende stapel.
Sinterklaas en de zak stuiterden inmiddels nog een beetje op en neer op de trampoline, maar toen lagen ze eindelijk stil.
“Tjonge”, zei Sinterklaas. “Dat was me nogal een avontuur.”
Voorzichtig stapte hij van de trampoline af. Zijn haar stond recht omhoog, zijn baard zat helemaal in de war en hij had nog maar een halve mantel om. De andere helft hing nog op het dak aan de schoorsteen.
Daniël giechelde en ook Mirthe moest haar best doen om het niet uit te proesten. Het was nou eenmaal een erg grappig gezicht. Dat leek Sinterklaas ook te beseffen, want hij begon hard te lachen.
Vol bewondering keek hij naar de stapel cadeautjes. “Jullie hebben niet alleen mij gered, maar ook de cadeautjes. De kinderen zullen jullie dankbaar zijn.”
Hij haalde twee handen vol pepernoten en schuimpjes uit zijn zak. “Hier”, zei hij, “als dank voor jullie hulp.” Mirthe en Daniël hielden hun handen op en Sinterklaas vulde ze met de snoepjes.
“Maar alleen voor deze keer, beloofd? Het is niet goed om ‘s nachts snoepjes te eten. Jullie hebben vast jullie tanden al gepoetst.”
Mirthe en Daniël knikten. Ze beloofden het.
“Mooi zo”, zei Sinterklaas. “Dan is het nu tijd voor bed.”
“Maar ik ben niet moe”, klaagde Daniël. Meteen begon hij te gapen.
“Ik zie het”, lachte Sinterklaas. Hij streek zijn haar en baard recht en hees de zak met cadeautjes op zijn rug. “Ik moet snel gaan, want ik moet nog een hoop cadeautjes in schoenen doen voordat het licht wordt.”
“Heeft u geen pieten om u te helpen?” vroeg Mirthe.
Sinterklaas schudde zijn hoofd. “Die zijn allemaal ziek.”
“Sjiek?” vroeg Daniël met zijn mond vol pepernoten.
Sinterklaas knipoogde naar Daniël. “Ze hebben buikpijn. Veel te veel pepernoten gegeten.”
Daniëls ogen werden groot van schrik en hij hield meteen op met kauwen.
Sinterklaas kreeg een ondeugende twinkeling in zijn ogen. “Maar een handjevol kan geen kwaad, hoor.” Hij klopte Daniël geruststellend op zijn schouder.
Daniël knikte opgelucht en stopte nog wat pepernoten in zijn mond.
Daarna namen ze afscheid van Sinterklaas. Die klom het dak weer op, zwaaide nog even en verdween toen snel uit het zicht. Zo snel zelfs dat Mirthe zich heel even afvroeg of het wel allemaal echt was gebeurd.
Plots wapperde er iets roods naar beneden. Het kwam precies voor haar voeten terecht. Ze pakte het op en hield het omhoog. Het was de andere helft van de mantel van Sinterklaas. Het stuk dat aan de schoorsteen was blijven hangen!
“We gaan morgen aan iedereen vertellen dat we Sinterklaas hebben geholpen!” zei Daniël enthousiast.
Mirthe nam het stuk mantel mee naar binnen en verstopte het veilig in haar slaapkamer. Het was tenslotte bewijs dat ze Sinterklaas echt hadden gezien.
Maar toen ze even later in bed lag, was ze er niet zo zeker van dat iemand hen zou geloven. Zelfs niet als ze de mantel zouden laten zien.
Want zeg nou zelf, het was toch ook een gek verhaal? Wie geloofde er nou dat Sinterklaas aan de schoorsteen was blijven hangen?
Verder lezen? Bekijk alle Sinterklaasverhalen of verhalen vanaf 6 jaar.
Laat een reactie achter