Wenssterren

Als Nina en Ravi tijdens de zomervakantie een week bij tante Marloes logeren, kijken ze elke avond naar de sterren. Tante Marloes zegt dat je de sterren je grootste wens kunt vertellen! Wat zullen Nina en Ravi wensen?

Het verhaal

De zomervakantie was begonnen! Dat betekende voor Nina en Ravi een hele week pret bij tante Marloes. Dat was geweldig, want tante Marloes woonde in een heel groot huis van wel vier verdiepingen met een grote tuin waar een enorme oude eikenboom in stond. Daar had ze schommels aan gehangen waar je zo hoog mee kwam dat je voeten de wolken leken te raken. Er was zelfs een stuk bos dat helemaal van tante Marloes alleen was. Daar stonden de beste klimbomen die je ooit had gezien en waar je heel hoog in kon klimmen. En dat was nog niet alles, want aan de andere kant van het huis had tante Marloes een mini kinderboerderij gebouwd waar ze geiten, kippen en konijnen hield. En natuurlijk liepen Luca en Alberto, de twee lieve honden van tante Marloes, er ook altijd rond.

Maar het allermooiste was als het buiten donker was geworden. Dan mochten Nina en Ravi nog even opblijven en spreidde tante Marloes een zacht kleed uit op het gras. Daar gingen ze met z’n drieën op liggen, zodat ze naar de sterren konden kijken. 

Nina lag tussen haar kleine broertje en haar tante in. Ook al deden ze dit elke avond, ze kon er nooit genoeg van krijgen. Je kon hier wel duizenden sterren zien. Hoe anders was het dan bij hen thuis in de stad! Daar kon je natuurlijk ook sterren zien, maar dan moest je wel goed kijken. Hier bij tante Marloes hoefde dat niet. Hier kon je het huis van de buren niet eens zien in de verte. En als tante Marloes al haar lampen uitdeed, was het niet alleen donker om hen heen, maar echt pikzwart. Nina vond het de eerste keer een beetje eng, maar dat was ze snel vergeten toen ze naar de lucht keek en er duizenden sterren vriendelijk fonkelden en glinsterden. 

‘Mooi, hè?’ zuchtte tante Marloes, zoals ze eigenlijk elke avond deed. 

Nina knikte en Ravi trok een moeilijk gezicht. Dat deed hij altijd als hij nadacht. Nina moest stiekem lachen om zijn getuite lippen. 

‘Gaan ze nooit uit?’ zei Ravi uiteindelijk.

‘De sterren?’ vroeg tante Marloes. ‘Jawel hoor, maar dat duurt heel lang.’

‘Hoe lang dan?’

‘Miljoenen jaren. En soms zelf miljarden’, zei tante Marloes. 

Ravi’s ogen werden groot. ‘Miljarden? Hoeveel nullen zijn dat?’

‘Negen’, zei Nina.

Ravi telde het na op zijn vingers. ‘Dat is echt veel!’

Met z’n drieën keken ze naar de sterrenhemel en probeerden ze zich voor te stellen hoe lang een miljard jaar was.

‘Hebben jullie al een wens aan de sterren verteld?’ vroeg tante Marloes.

‘Kan dat?’ vroeg Nina.

Tante Marloes knikte. ‘Sterren zijn de beste wensbewaarders. Ze houden je wens veilig zolang ze leven.’

‘Ik wil de sterren een wens vertellen!’ zei Ravi enthousiast.

‘Een heel goed idee’, zei tante Marloes.

‘Ik wens–’ begon hij.

Maar Nina onderbrak hem. ‘Je moet je wens niet hardop zeggen, anders komt hij niet uit. Toch, tante Marloes?’

Tante Marloes glimlachte. ‘Dat klopt. Zeg je wens zachtjes in je hoofd, Ravi. En als een ster plotseling wat feller gaat schijnen, dan weet je dat daar je wens in opgeborgen is.’

‘Ik wens dat we morgen ijs krijgen als ontbijt’, fluisterde Ravi naar de lucht.

Nina wilde zeggen dat fluisteren ook niet telt, maar tante Marloes kneep in haar hand en gaf haar een knipoog. ‘De sterren kunnen die wens vast wel uit laten komen morgenochtend’, zei ze zo zacht in Nina’s oor dat Ravi het niet hoorde.

Nina dacht aan de grote bak ijs die tante Marloes in de vriezer bewaarde. Ze glimlachte stiekem en hield haar mond. 

‘Daar!’ riep Ravi opeens. Hij wees omhoog. ‘Die ster ging harder schijnen. Daar is mijn wens nu!’ 

Nina had haar broertje nog nooit zo trots zien kijken. 

‘Goed gedaan, hoor’, zei tante Marloes. ‘En jij, Nina? Heb jij al een wens gedaan?’

‘Nog niet.’ Ze dacht diep na. Wat zou ze eens wensen? Het moest natuurlijk wel iets speciaals zijn als een ster er op ging passen. 

Opeens wist ze het.

Ik wens dat ik volgend jaar de hoofdrol mag spelen in de eindmusical op school.

Nina speurde hoopvol de hemel af, op zoek naar de ster waar haar wens in opgeborgen zat. 

‘Heb je al een wens gedaan?’ vroeg tante Marloes.

Nina knikte. ‘Maar ik kan hem niet vinden.’ 

Was haar wens niet goed genoeg? Had ze iets anders moeten bedenken?

Tante Marloes leek haar gedachten te raden. ‘Soms moet je een beetje geduld hebben. Blijf kijken.’

Ze had gelijk, want precies op dat moment zag Nina een ster die net ietsje meer licht gaf dan net. 

‘Dat is hem!’ zei ze opgelucht.

Tante Marloes glimlachte. ‘Heel goed.’

Nina bleef naar haar ster kijken. Zou haar wens uitkomen? 

‘Kijk, een vallende ster!’ riep Ravi. Er schoot inderdaad een fonkelende ster door de zwarte lucht met een lange, glinsterende staart achter zich. Ze hadden amper tijd om met hun ogen te knipperen voordat hij alweer weg was.

‘Zat daar ook een wens in?’ vroeg Nina.

‘Misschien wel’, zei tante Marloes. ‘Heb je hem horen fluisteren?’

‘Fluisteren?’ vroeg Nina.

‘Als een ster valt waar een wens in opgeborgen zat, dan kun je de ster horen fluisteren en hoor je wat de wens was.’

Ravi trok weer zijn moeilijke gezicht. ‘Wat gebeurt er dan met de wens?’

‘Die komt uit’, zei tante Marloes. 

‘Echt?’ vroeg Nina.

Tante Marloes knikte. ‘Zeker weten.’

Ze keken of ze nog meer vallende sterren zagen. Ze hoefden niet lang te wachten, want even later schoot er weer eentje door de lucht.

‘Dat wil ik ook wel’, zei Ravi.

‘Wat? Een vallende ster zijn?’ vroeg Nina.

Haar broertje giechelde. ‘Nee-hee. Een hondje!’

Nina haalde haar wenkbrauw op. Waar had hij het over?

‘Dat is de wens die in de ster zat.’

‘Ik heb niks gehoord’, zei Nina.

‘Ik ook niet’, zei tante Marloes. 

‘Ik wel, hoor’, zei Ravi trots. Maar toen betrok zijn gezicht. ‘Ik had ook een hondje moeten wensen.’

Tante Marloes lachte. ‘Dan doe je dat toch gewoon de volgende keer? Maar nu is het eerst tijd voor bed.’

Ze namen het grote kleed mee naar binnen, poetsten hun tanden en trokken hun pyjama’s aan. Maar voordat Nina onder de lakens kroop, keek ze nog even uit het raam naar de sterrenhemel. Ze zocht naar de ster waar haar wens in zat. Ze hoefde niet lang te zoeken, want ze wist precies waar ze moest kijken. Rechts van het groepje sterren dat ze er uit vond zien als een microfoon. Ze hoopte dat dat een goed teken was. 

‘Goed op mijn wens passen’, fluisterde ze. 

De ster glinsterde en fonkelde, alsof het wilde zeggen: ‘Geen zorgen. Je wens is veilig bij mij. Ga nu maar lekker slapen.’

Tevreden deed Nina het gordijn dicht en kroop in bed.

Ze viel meteen in slaap en droomde dat ze tussen duizenden sterren vloog. En tussen al die glinsteringen was er één vallende ster die een wens uit liet komen. 

Haar wens. 

 

Verder lezen? Bekijk alle avonturenverhalen of kinderverhalen vanaf 6 jaar.